الف) پذیرش دو طرف یا چند طرفیكى از پیش فرضهاى آغازین گفت و گو، پذیرش دو طرف یا چند طرف است كه با
استفاده از علائم، از جمله كلام به شكلهاى مختلف با یكدیگر تبادل معنا مى نمایند. این امر مورد پذیرش
قرآن كریم است. البته پذیرش طرف مقابل به معناى حقانیت او نیست، بلكه منظور این است كه گفت و گو وقتى تحقق پیدا مىكند كه هر یك از طرفین، سخن طرف دیگر را بشنود و با یكدیگر به تبادل آرا و عقاید بپردازند. حضرت موسى (علیهالسلام) مامور مى شود حتى با فرعون، دشمن ترین دشمنان خدا، به گفت و گو بپردازد و آیات الهى را به او ابلاغ كند:
آ
نگاه بعد از آنان، موسى را با آیات خود به سوى فرعون و سران قومش فرستادیم.
شما دو نفر (موسى و هارون) به سوى فرعون بروید؛ همانا او سركشى كرده است.
اهمیت پذیرش طرف مقابل، به گون هاى است كه این حق حتى براى مشركان به رسمیت شناخته شده است:
«وَإِنْ أَحَدٌ مِّنَ الْمُشْرِكِینَ اسْتَجَارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى یَسْمَعَ كَلاَمَ اللّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ یَعْلَمُونَ »؛
و اگر یكى از مشركان از تو پناه خواست پناهش ده تا كلام خدا را بشنود، سپس او را به مكان امنش برسان؛ چرا كه آنان قومى نادانند.
ب) اصل آگاهى و علم:
طرفین گفت و گو باید با آگاهى و علم به مذاكره بپردازند. كرامت و ارزش آدمى به علم و دانش است و به واسطه تعلیم اسماى الهى و دریافت ت عقاید و احترام...
ادامه مطلبما را در سایت عقاید و احترام دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : porseshmehrreyhaneh بازدید : 195 تاريخ : سه شنبه 26 دی 1396 ساعت: 1:21